11. marca nasza szkoła już po raz siedemnasty stała się miejscem teatralnych spotkań. Chodząc po szkolnych korytarzach, można było zapomnieć, że na co dzień są one miejscem „niezwykle zwykłym”. Już od samych drzwi wejściowych, nasz wzrok przykuwały plakaty zapowiadające to, co przed nami. Konfrontacje_Lukasz_01Z roku na rok pomysły na ich wykonanie są coraz ciekawsze. To jeden z tych elementów, który w konfrontacjach jest wielką niewiadomą. Podobnie jest ze spektaklami i ich tematyką, bo wbrew pozorom tytuł rzadko kiedy oddaje to, co dzieje się na scenie. Dla przykładu niewinnie brzmiący spektakl „A najważniejszy były ciastka” momentami wzbudzał strach wśród najmłodszej publiki, a sztuka „To jest dramat” paradoksalnie okazała się być komedią. Jednak w konfrontacjach jest coś, co się nigdy nie zmienia. Coś, czeg doświadczył każdy, kto choć raz miał okazję oglądać te teatralne zmagania. Mam oczywiście na myśli atmosferę, którą czuję się już od pierwszej chwili. Szczerze, odkąd mam przyjemność uczestniczenia w tej inicjatywie (a trwa to już kilka dobrych lat), za każdym razem czuję to samo- niesamowitą ciekawość, co tym razem powstało w głowie tych młodych ludzi. Nawet kiedy byłam mało świadomym widzem, który ledwo co nauczył się czytać, pisać i dodawać dwa do dwóch- odliczałam dni do kolejnej edycji konfrontacji. Uwielbiałam siedzieć pod sceną i patrzeć na to, co dzieje się na niej. Nie mam pojęcia z czego to wynikało, bo przecież jako dziecko, nie rozumiałam połowy spektakli. Ale to właśnie ta atmosfera jest tym, co łączy publiczność, aktorów, jurorów i organizatorów już od siedemnastu edycji. Od trzech lat wraz z klasą mam przyjemność uczestniczenia w konfrontacjach już nie tylko jako widz lecz również jako jeden z uczestników. Pierwszy rok nie był łatwy. Ciężko było nam przetrzeć teatralny szlak. To już nie było gimnazjum, w którym ktoś nam przydzielił rolę, dał scenariusz i powiedział, jak to zagrać. Po raz pierwszy byliśmy zdani w 100% na siebie. Od początku do końca byliśmy autorami naszej sztuki. Nie wiem, czy jest coś co może bardziej zintegrować lub poróżnić klasę. To prawdziwy test dojrzałości. W tym roku miałam okazję wcielić się w kolejną z ról- konferansjera. Z tej perspektywy Konfrontacje_Lukasz_05widzi się jeszcze więcej. Niepewność organizatorów, czy aby na pewno wszystko już jest gotowe, nerwowe ruchy aktorów, którzy nie pokazali się jeszcze na scenie, błogi spokój tych, którzy byli już po wszystkim i bez stresu oglądali zmagania kolegów, wnikliwy wzrok jurorów i przeróżne reakcje publiczności.
Konfrontacje są jedną z tych rzeczy w szkolnym życiu, do których będzie wracało się z uśmiechem. W szczególności do tych prób, które tak bardzo nas integrowały i wzbudzały w nas takie poczucie klasowej świadomości. Te emocje przy rozdawaniu nagród nie ulatniają się godzinę po zakończeniu imprezy ale wrą w nas przez kolejne tygodnie. Są sztuki, które siedzą w mojej głowie już wiele lat i które z chęcią zobaczyłabym jeszcze raz.

Bo przecież, powtarzając za Grechutą, jakże ubogi byłby świat bez sztuki- źródła wzruszeń?

Koniec i bomba. Kto nie był, ten trąba ?

Natalia Wojczyszyn

XVII Szkolnych Konfrontacji Teatralnych, które odbyły się w Oleśnie 11. marca 2017 r.

Jury w składzie: Artur Majer (przewodniczący), Sławomir Kuźnicki, Jakub Kowalczyk, Jolanta Lewicka, Klaudia Smyk, Beata Zug, Iwona Baldy obejrzało 12 spektakli:

Paradygmat- BOR (IIIc)Konfrontacje_Lukasz_01
Marionetka Umysłu – Górale (IIa)
Wartościowa kłótnia- Parseki (Id)
Punk Zwrotny- Romantycznie Niepoprawni (IIc)
Więzienne Tango- Boguwinni (IIIb)
Dwa Światy- Angsztremy(Ia)
Stajesz się odpowiedzialny za to, co oswoiłeś- Wielka Improwizacja (IIId)
Kaktus- (Ib)
To jest dramat- Aniołki Iziego (IIIe)
A najważniejsze były ciastka- Kryzysowe Skarpetki (Ic)
Garderoba- Maciej Zagrobelny
Jeden argument to za mało- T(W)O BE

Jury postanowiło nominować następujące osoby (pogrubione pozycje zwycięskie).

Najlepsza scenografia:Konfrontacje_Lukasz_06

Martyna Krzak za „Paradygmat”
Julia Słowik i Dawid Wiendlocha za „Więzienne Tango”
Fabian Dąbek za „Dwa Światy”Ib za „Kaktus”
Julia Adamczyk za „A najważniejsze były ciastka”
Maciej Zagrobelny za „Garderobę”

Najlepsza drugoplanowa rola męska:

Grzegorz Trocha za rolę Ucznia 3 w „Paradygmacie”
Kacper Świerczek za rolę Męża w „Wartościowej kłótni”
Michał Skowronek za rolę Maćka w „Punkcie zwrotnym”
Dawid Wiendlocha za rolę Rodii w „Więziennym tangu”
Piotr Piśniak za rolę Klaudiusza w „Więziennym tangu”
Krzysztof Kapica za rolę Chorego na zespół paniki w „A najważniejsze były ciastka”
Jakub Kierat za rolę Oficera w „Jeden argument to za mało”

Najlepsza drugoplanowa rola żeńska:

Katarzyna Macha za rolę Siostry w „Punkcie Zwrotnym”
Paulina Mencfel za rolę Mony w „Więziennym Tangu”
Monika Dziubek za za rolę Balladyny w „Więziennym Tangu”
Klaudia Muchajer za rolę Lisa w „Stajesz się odpowiedzialny za to, co oswoiłeś”
Aleksandra Fabiańska za rolę Żmii w „Stajesz się odpowiedzialny za to, co oswoiłeś”
Natalia Wojczyszyn za rolę Matki w „To jest dramat”
Anna Respondek za rolę Sieroty w „A najważniejsze były ciastka”
Anna Krysik za rolę Schizofrenika w „A najważniejsze były ciastka”
Angelika Bialoskowska za rolę Nerwika w „A najważniejsze były ciastka”Konfrontacje_Lukasz_05

Najlepszy scenariusz:

Markus Bartoszonek za „Paradygmat”
Julia Słowik i Dawid Wiendlocha za „Więzienne Tango”
Klasa Ic za „A najważniejsze były ciastka”
Maciej Zagrobelny za „Garderobę”
Tatiana Kokot za „Jeden argument to za mało”

Najlepsza reżyseria:

Michał Skowronek za „Punkt zwrotny”
Julia Słowik i Dawid Wiendlocha za „Więziennie tango”
Natalia Wojczyszyn za „To jest dramat”
Natalia Baumert i Anna Krysik za „A najważniejsze były ciastka”
Tatiana Kokot za „Jeden argument to za mało”

Najlepsza pierwszoplanowa rola męska:Konfrontacje_Lukasz_07

Aaron Wróbel za rolę Przemka w „Punkcie zwrotnym”
Armin Kubosz za rolę Mateusza w „Dwóch Światach”
Sebastian Kawalec za rolę Gabrysia w „To jest dramat”
Maciej Zagrobelny za rolę Bogatego Chłopaka w „Garderobie”
Łukasz Wiatr za rolę Mefistofelesa w „Jeden argument to za mało”

Najlepsza pierwszoplanowa rola żeńska:

Katarzyna Adamczyk za rolę Czarnej w „Marionetce Umysłu”
Kaja Żylak za rolę Białej w „Marionetce Umysłu”
Alicja Figurniak za rolę Agnieszki w „Dwóch światach”
Paulina Penkala za rolę Małego Księcia w „Stajesz się odpowiedzialny za to, co oswoiłeś”
Daria Grabińska za rolę Reżyserki w „Kaktusie”
Ola Stampska za rolę MPS I w „Jeden argument to za mało”

Najlepsze spektakle:

III miejsce- „Jeden argument to za mało” (IIb)

II miejsce – „Garderoba” (Maciej Zagrobelny)

I miejsce – ex aequo:

„Więzienne tango” (IIIb)
„A najważniejsze były ciastka” (Ic)

Nagroda publiczności- „To jest dramat” (IIIe)

Najlepszy plakat:

Dominik Sanetra- „To jest dramat”

ex aequo

Jakub Kierat – „Jeden argument to za mało”

Przewodniczący Jury

Artur Majer

Galeria